ΕΝΟΙΚΙΑΖΟΜΕΝΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ
Μισθωτοί δεύτερης κατηγορίας και για τα συνδικάτα!
Την συνέντευξη πήρε ο Δημήτρης Γκιβίσης
* Τι είναι το Φόρουμ Νοικιασμένων Εργαζόμενων;
- Είμαστε μια ομάδα εργαζομένων προερχόμενοι από τον χώρο των Τραπεζών και εργαζόμαστε σε αυτές υπό καθεστώς ενοικίασης. Καθημερινά, βιώνουμε ένα είδος διάκρισης στο χώρο εργασίας μας. Είμαστε υπάλληλοι δεύτερης κατηγορίας, με χαμηλότερους μισθούς (έως και 50%) από τον μόνιμο υπάλληλο του διπλανού μας γραφείου με τον οποίο έχουμε το ίδιο ακριβώς αντικείμενο εργασίας, χωρίς επιδόματα όπως ορίζει ο νόμος ανάλογα με το πόστο που εργαζόμαστε, με καμία αναγνώριση προϋπηρεσίας αφού όλοι, σύμφωνα με τις συμβάσεις που μας υποχρεώνουν να υπογράψουμε, είμαστε απλοί υπάλληλοι γραφείου, παρόλο που συνήθως τα προσόντα (πτυχία ΤΕΙ, ΑΕΙ και μεταπτυχιακά) και η εκπαίδευσή μας στην τράπεζα μας καθιστούν εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό. Επιπλέον, ζούμε καθημερινά με το φόβο της απόλυσης σε περίπτωση που αποφασιστούν περικοπές προσωπικού. Οι τράπεζες συνεργάζονται είτε με Εταιρείες Προσωρινής Απασχόλησης με σκοπό να τους παραχωρούν ευέλικτο ανθρώπινο δυναμικό, είτε με άλλες εταιρείες οι οποίες λειτουργούν ως εργολάβοι, συνάπτοντας συμβάσεις με τις τράπεζες για την ολοκλήρωση ενός έργου ορισμένου χρόνου. Με αυτή τη δικαιολογία, της δήθεν ανάγκης, δηλαδή, εργατικού δυναμικού για την ολοκλήρωση αυτού του υποτιθέμενου έργου με ημερομηνία λήξης, μας νοικιάζουν στις τράπεζες οι οποίες μας απασχολούν ασταμάτητα για 7, 10 και παραπάνω χρόνια. Όλα αυτά μας οδήγησαν στο να συγκροτήσουμε το Φόρουμ Νοικιασμένων Εργαζομένων για να διεκδικήσουμε τις νόμιμες παροχές που μας αναλογούν, τις αποδοχές μας, τις εργασιακές συνθήκες κ.λπ.
* Τελευταία παρατηρούμε προσπάθειες οργάνωσης στο χώρο της επισφαλούς εργασίας. Οφείλεται στα ολοένα περισσότερα φαινόμενα εργοδοτικής τρομοκρατίας;
- Το φαινόμενο της επισφαλούς εργασίας ξεκίνησε την τελευταία δεκαετία περίπου και αγγίζει όχι μόνο τους νέους ανθρώπους που τώρα βγαίνουν στην αγορά εργασίας, αλλά και μεγαλύτερους που έχουν οικογένειες και παιδιά. Κανείς δεν μπορεί να μείνει άπραγος μπροστά σε αυτή την προσπάθεια καταστρατήγησης των εργασιακών μας δικαιωμάτων και θεωρώ ότι ο κόσμος έχει αγανακτήσει και αντιδρά, αφενός μεν για να διασφαλίσει το δικαίωμά του σε αξιοπρεπή εργασία, αφετέρου για να μην πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις το πρόβλημα. Με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης τα φαινόμενα αυτά θα ενταθούν και πολλοί εργαζόμενοι θα απολυθούν ή θα χάσουν εργασιακά δικαιώματα χωρίς απαραίτητα να συντρέχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος. Απλά, για να εξασφαλίσουν ακόμη περισσότερα κέρδη οι εταιρείες.
* Ποια αιτήματα έχετε ως πρωταρχικά;
- Βασικό μας αίτημα είναι να σταματήσει να παραβιάζεται κατάφορα η αρχή «ίση αμοιβή για ίση εργασία». Δεν μπορούμε να σκύψουμε το κεφάλι και να ανεχθούμε αυτή την κατάσταση, η οποία συνεχώς εξαπλώνεται σε πολλούς τομείς. Αν εμείς σήμερα βιώνουμε αυτό το καθεστώς σε έναν βαθμό, τα επόμενα χρόνια η κατάσταση θα χειροτερέψει. Είμαστε κατά της διάσπασης των εργαζομένων. Θεωρούμε ότι οι συλλογικές προσπάθειες είναι αυτές που αποφέρουν αποτελέσματα και γι αυτό το λόγο διεκδικούμε την ένταξη μας στα ήδη υπάρχοντα σωματεία, παρά τις παράλογες αντιδράσεις που συναντούμε. Δεν θέλουμε ατομικές συμβάσεις με τις οποίες ο καθένας από εμάς γίνεται έρμαιο του εργοδότη του, αλλά συλλογικές.
* Πρόσφατα διάβασα, ότι στις εκλογές επιτροπής υγιεινής και ασφάλειας στην Cosmote, εξαιρέθηκαν από την εκλογική διαδικασία οι ενοικιαζόμενοι συνάδελφοί σας και μάλιστα με τη συναίνεση της πλειοψηφίας των συνδικαλιστικών παρατάξεων!
- Τα σωματεία έχουν υποχρέωση να εντάσσουν ως μέλη και να εκπροσωπούν όλους τους υπαλλήλους που εργάζονται στο χώρο τους. Μόνο έτσι διασφαλίζεται η ενότητα των εργαζομένων. Έχουν υποχρέωση και συμφέρον να κινούνται προς την κατεύθυνση αυτή για να έχουν αποτέλεσμα οι αγώνες τους.
* Είναι αρνητικά σημαντικός και ο ρόλος του Δημόσιου. Όχι μόνο για τον μεγάλο αριθμό ενοικιαζόμενων που απασχολεί (όπως, π.χ., οι 950 από τους συνολικά 2100 υπαλλήλους του Ταχυδρομικού Ταμιευτήριου) αλλά και γιατί ποτέ δεν έχει καταγγελθεί καμία σύμβαση. Τι λες;
- Όπως είπες, στο Τ. Τ. υπάρχει μεγάλος αριθμός ενοικιαζόμενων. Επίσης στη ΔΕΗ - με την πρόφαση της εργολαβίας - και σε άλλους δημόσιους φορείς. Οι ενοικιαζόμενοι φοβούνται να απευθυνθούν στην Επιθεώρηση Εργασίας για να πληροφορηθούν για τα δικαιώματά τους, πόσο μάλλον για να προχωρήσουν σε κάποια καταγγελία. Ζούμε με τον φόβο της απόλυσης και όχι γιατί κριθήκαμε ανεπαρκείς στο αντικείμενο που έχουμε αναλάβει. Αποτελούμε φτηνό, ευέλικτο ανθρώπινο δυναμικό χωρίς δικαιώματα, γι αυτό και μας προτιμούν. Μπροστά λοιπόν στο φόβο μη χάσουμε τη δουλειά μας, λογικό είναι να αναγκαζόμαστε να εργαζόμαστε για χρόνια υπό καθεστώς ενοικίασης, ξέροντας ότι γινόμαστε αντικείμενα εκμετάλλευσης, αλλά και χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε.
* Σύμφωνα με τη νομοθεσία, μετά από 18 μήνες πρέπει να προσληφθείτε με συμβάσεις αορίστου χρόνου. Ωστόσο, ακόμα και στην Εθνική Τράπεζα που υποτίθεται ότι βρίσκεται υπό κρατικό έλεγχο, υπάρχουν ενοικιαζόμενοι από το 1998.
- Από ό,τι πληροφορούμαστε, ειδικά η Εθνική χρησιμοποιεί εκτενώς την τακτική της ενοικίασης υπαλλήλων. Σε πολλές μάλιστα διευθύνσεις οι νοικιασμένοι εργαζόμενοι ξεπερνούν το 50%. Η νομοθεσία προβλέπει όντως τη μονιμοποίηση ύστερα από 18 μήνες, όμως οι Τράπεζες, μαζί με τις Εταιρίες Προσωρινής Απασχόλησης, πάντοτε κάποιο παραθυράκι βρίσκουν στο νόμο ή εφευρίσκουν τρόπους για να μας νοικιάζουν επί χρόνια, ενώ ουσιαστικά καλύπτουμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες, όπως και οι μόνιμοι συνάδελφοι μας. Δεν μπορούμε να ξέρουμε ακριβώς το περιεχόμενο των συμβάσεων που υπογράφονται μεταξύ των τραπεζών και των εταιρειών ενοικίασης, γιατί όταν τους ζητηθούν επικαλούνται προσωπικά δεδομένα και αρνούνται να τις κοινοποιήσουν!
* Πέρα από την αύξηση των αριθμών αυτής της νέας μορφής επισφαλούς εργασίας, με αφορμή τη δολοφονική επίθεση στην Κ. Κούνεβα φαίνεται ότι συνυπάρχει και με εγκληματικές συμπεριφορές.
- Πράγματι, από έκθεση της ΓΣΕΕ, ξέρουμε ότι το φαινόμενο έχει δεκαπλασιαστεί την τελευταία διετία. Από 0,2% πριν 2 χρόνια, σήμερα αγγίζει το 2% και θα συνεχίσει να αυξάνεται. Η επίθεση στην Κούνεβα, έδειξε για μια ακόμη φορά που μπορεί να φτάσει η ασυδοσία των εργοδοτών και υπάρχουν και άλλα παρόμοια περιστατικά τα οποία δυστυχώς δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας, γιατί πολύ απλά οι εργαζόμενοι, όντας ακάλυπτοι συνδικαλιστικά, δεν τα καταγγέλλουν από φόβο μην πάθουν κάτι χειρότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου